 |
| ตอนหาภาพประกอบ มีแต่ข่าวเฉินหลงตาย |
คนที่ไม่ประพฤติปฏิบัติแบบนั้น ท่านจะว่า “หลงตาย” แต่การหลงตายมีมากกว่านั้น การหลงตายมีความน่ากลัวมากกว่านั้น
การหลงตายที่เกิดจากการประพฤติตัวไม่ดี ผมลองค้นกูเกิ้ลดู ได้ความหมายมาเป็นตัวอย่าง 2
แห่ง ดังนี้
ท่านผู้ฟังทุกคนทราบว่า ท่านต้องจากโลกนี้ไปแน่
แต่ว่าท่านเห็นโทษของความหลงตายก็เป็นทุกข์ไหมคะ
ท่านจากโลกนี้ไปด้วยความหลง
หรือว่าด้วยความไม่หลง
ในขณะที่กำลังมีชีวิตอยู่ในขณะนี้ หลงไหมคะ
ถ้าไม่รู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง หลงยึดถือสิ่งทีไม่มีสาระว่าเป็นสาระ
หลงยึดถือสิ่งที่ปรากฏเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตน
นี่คือความหลง
http://www.dhammahome.com/audio/topic/4968
ทุกวันนี้คนที่อยู่แบบลืมตายมีเป็นจำนวนมาก
คือลืมไปว่าตนเองจะต้องตาย และส่วนใหญ่เมื่อมีชีวิตอยู่แบบลืมตาย
ถึงเวลาสิ้นลมก็จะมีอาการอย่างที่คนโบราณเรียกว่า
หลงตาย คือตายด้วยความหลง ตายด้วยความทุกข์ทรมาน กระสับกระส่าย http://www.visalo.org/article/D_MoranaSati.htm
หลงตาย 2
ความหมายที่ยกมาด้านบนนั้น เป็นการหลงตายของนักปริยัติ ซึ่งไม่ได้บอกว่า
เมื่อตายไปแล้วจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ส่วนใหญ่แล้ว
พวกปริยัติในยุคนี้ มันจะไม่เชื่อเรื่องนรก-สวรรค์ จึงไม่กล่าวถึงไว้
การหลงตายที่น่ากลัวนั้น
ผมขอยกตัวอย่างในพระไตรปิฎกก่อน แล้วจะกล่าวถึงตัวอย่างของการหลงตายที่ผมพบมา
และคำอธิบายในวิชาธรรมกาย
ในพระสุตตันตปิฎก
ขุททกนิกาย ธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๔ หน้า ๑๖ มีเรื่อง “พระติสสะตายแล้วไปเกิดเป็นเล็น” ขอยกเพียงสั้นๆ ดังนี้
ในวันที่จีวรเสร็จพี่สาวได้ทำสักการะมากมาย.
พระเถระแลดูจีวรแล้ว เกิดความเยื่อใยในจีวรนั้นคิดจักห่มจีวรนั้นในวันพรุ่งนี้
จึงพับพาดไว้ที่ราว.
ในคืนนั้น พระเถระได้มรณภาพลง
เพราะอาหารไม่ย่อยและได้เกิดเป็นเล็นที่จีวรนั้นนั่นเอง.
......................
แม้เล็นนั้น ตายลงในวันที่ ๗
ไปเกิดเป็นเทวดาในวิมานชั้นดุสิต.
เรื่องพระติสสะนี้
ถ้าพระพุทธองค์ไม่ทรงห้ามการแบ่งจีวรไว้ก่อน
เล็นที่ชาติก่อนเป็นพระติสสะก็จะตาย และตกนรกไป
จะเห็นว่า พระติสสะสร้างกรรมดีไว้มากมาย เป็นพระโพธิสัตว์ด้วย เพราะ
ไปเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิต แต่ตอนตายไม่ได้นึกถึงความดีที่สร้างไว้
กลับไปห่วงจีวรที่พี่สาวถวายมาให้
ตายไปจึงไปเกิดเป็นเล็นในจีวร
นี่คือ “การหลงตาย”
ในความหมายของหลวงพ่อวัดปากน้ำ กล่าวคือ
เมื่อตายไปแล้ว นึกถึงความดีไม่ได้เลย
เมื่อนึกถึงความดีไม่ได้เลย โอกาสจะไปนรกนั้นมีอยู่สูงมาก
เรื่องหลงตายนี้ ผมรู้มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยพบกรณีศึกษาด้วยตนเอง
เพิ่งพบมาเมื่อไม่นานมานี้ จึงนำมาเล่าสู่กันฟัง
มีบิดาของลูกศิษย์คุณลุงคนหนึ่งเพิ่งตายไป แล้วท่านไม่ได้ไปไหน
วนเวียนอยู่กับญาติ กับสถานที่ ทั้งๆ ที่ท่านสร้างกรรมดีไว้มาก
วิชา 18 กายก็ทำเป็นประจำ
เมื่อลูกทำบุญอะไรก็บอกให้ทราบทุกครั้ง
ท่านทำเองก็มาก แต่ตอนตายไป ท่านนึกถึงบุญไม่ได้เลย
โชคดีที่ว่า ลูกสาวท่านเป็นลูกศิษย์ของคุณลุงการุณย์ บุญมานุช
เมื่อบิดาตายก็โทรบอกให้ลุงช่วยไว้ก่อน
ลุงทำวิชาแล้วบอกว่า “อาการไม่ดี”
ลูกของท่านก็โทรมาหาผมให้บอกต้นปราบให้หน่อย ผมก็บอกว่า “ใจเย็นๆ
น่าจะเข้ากรณีหลงตายที่หลวงพ่อวัดปากน้ำสอนไว้”
เมื่อไปพบลุงในวันถวายอาหารทะเล
ลุงก็ไปเรียกผู้ตายมาสอนวิชา จนกระทั่งนึกถึงบุญที่ทำไว้ได้
และขึ้นสวรรค์ชั้น 3
ในวันประชุมประจำเดือนมกราคม หลังวันถวายอาหารทะเลนั้น ท่านไปพาเทวดาเพื่อนของท่านมาร่วมงานประชุมด้วย
18 ตน
จะเห็นได้ว่า
การหลงตายของพระปริยัตินั้น เน้นไปที่คนที่ยังมีชีวิตอยู่
แต่ไม่คำนึงถึงความดีความชั่วอะไร ทำตัวเหลวแหลกไปเรื่อย
ส่วนการหลงตายของหลวงพ่อวัดปากน้ำนั้น น่ากลัวกว่ากันเยอะ เพราะ
ขนาดที่ทำความดีไว้มาก ความดีนั้นสามารถทำให้ขึ้นสวรรค์ชั้น 3 ได้ แต่ถ้านึกถึงความดีที่ทำไว้ไม่ได้
ก็ไม่มีโอกาสขึ้นสวรรค์ได้เลย
คนที่เกิดมาในโลกนั้น
ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องทำแต่ความดีอย่างเดียว
ความชั่วก็ทำ ดังนั้น เมื่อนึกถึงกรรมดีไม่ได้ ท่านก็จะไปนึกถึงกรรมชั่ว โอกาสก็จะส่งไปทำนองนั้นเสียด้วย
เมื่อนึกถึงกรรมชั่วได้ ท่านก็จะไปนรกก่อน กรรมดีที่จะขึ้นสวรรค์ได้ก็รอไปก่อน
นรกเป็นสถานที่ที่แปลกอย่างหนึ่งคือ เมื่อได้ตกลงไปแล้ว โอกาสจะที่ได้ขึ้นสวรรค์จะเนิ่นช้าออกไป
สภาวะของนรกจะทำให้ผู้ที่ตกไปวนเวียนอยู่ในนั้น นานขึ้นไปอีก
ในขณะที่นักปริยัติไม่สามารถช่วยคนตายที่หลงตายไปแล้วได้เลย
ช่วยได้แต่แนะนำคนที่ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น
แต่วิชาธรรมกายสามารถทำได้
วิชาธรรมกายสามารถไปเรียกคนตายมาสอนวิชาธรรมกาย เรียกคนตายมาบอกว่า “เมื่อยังมีชีวิตอยู่ได้สร้างบุญอะไรไว้บ้างได้”
เมื่อนึกถึงคุณงามความดีที่เคยทำไว้ได้ เขาก็ไปสู่สวรรค์ทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น